Thuis in Amerika

Deze blog heb ik maandag 17 februari geschreven

Lieve allemaal,

Al bijna 7 maanden zit ik in Amerika. Het is gek hoe snel de tijd is gegaan en nog iets meer dan 3 maanden en dan ben ik al weer terug. Dat voelt heel erg dubbel en ik kan eerlijk gezegd al wel huilen als ik aan mijn vertrek denk.
Er zijn mensen in Nederland die ik heel erg mis en ik kan niet wachten tot ik ze weer zie. Nu ik zo lang weg ben van huis besef ik pas hoe belangrijk thuis voor me is. Waar ik eerst echt een hekel had aan Nederland, ben ik nu zelfs trots op ons koude kikkerlandje. (Wat doen we het trouwens goed op de spelen! Hup Holland hup!) Het zijn vooral de kleine dingen die ik mis,zoals gewoon de hond uitlaten samen met mama, avondeten met het hele gezin aan tafel, afspreken met mijn lieve vriendinnetjes, mijn theaterlessen op woensdag en gewoon op mijn fietsje kunnen stappen. En dan nog; paprika chips, dropjes, kroketten, patat met mayonaise en al die andere heerlijke Nederlandse lekkernijen.

Tegenover al het gemis staan de geweldige dingen die ik hier in Amerika heb. Een superlieve familie, geweldige vrienden en vriendinnen, een school waar ik iedereen ken (niet zo moeilijk met maar 213 leerlingen) en nog zoveel meer.
Alle schoolactiviteiten waar ik met veel plezier aan mee doe. Showchoir, band, SADD, one act, high school play, choir en nog veel meer dingen.
Gemiddeld ben ik 2 a 3 avonden per week in de gym te vinden, waar ik mijn schoolgenootjes aanmoedig met basketball. Alle thuiswedstrijden ben ik van de partij. En dan vind ik natuurlijk nog steeds vooral de jongenswedstrijden super leuk. (Jongens kijken verveelt echt nooit! xD)
Helaas zit het basketball seizoen er bijna op en dat ga ik echt heel erg missen. Ik geniet er zo van om de wedstrijden te zien en dan gezellig met iedereen te praten en in de band te spelen. Van de laatste paar games ga ik daarom dubbelop genieten. We hebben nu nog 3 thuis games en verder spelen we met onze band nog tijdens de District Championship, in een plaats hier een uur vandaan.

Als het basketball seizoen voorbij is begint track en ik er ben nog over aan het nadenken of ik daar aan mee ga doen. Ik ben aan het trainen op onze loopband in de kelder en dat gaat steeds beter. Dus wat mijn conditie betreft moet dat gaan lukken.
Verder zullen we gaan oefenen voor de High school play, Band ECC en het Spring concert. Genoeg leuke dingen te doen dus.
In April hebben we prom en daar praat iedereen al maanden over. Ik heb een prom date en kan nu mijn jurk gaan bestellen. Verder moet er nog van alles geregeld worden, zoals de bloemen, waar we gaan eten voor prom en weet ik veel wat nog meer. Prom is echt een happening en daar zal ik later nog zeker over gaan vertellen.

Op dit moment heb ik het super druk met alles en heb daarom weinig contact met Nederland. Dat is niet omdat ik dat niet wil, maar ik ben gewoon te druk met het leven hier. Regelmatig zijn er dagen van 7.00 uur ’s ochtends vertrek naar school en pas rond 22.00 uur in de avond terug kom.
Ik heb het nu echt zo naar mijn zin. Dit is thuis en ik ken de weg in town, weet waar je het beste ijs kan halen, waar ze de leukste kleren verkopen, waar ze het lekkerste eten verkopen en nog zoveel meer. Elke dag als ik op de schoolbus wachtbesef ik dat ik me zo Amerikaans voel en wat eerst zo bijzonder was is nu zo normaal geworden. Elke dag als ik school binnenloop voel ik me trots. Trots dat ik helemaal alleen naar Amerika gekomen ben en trots en dankbaar dat ik een onderdeel van deze school mag zijn. Soms voelt het alsof ik droom en dat Waverly-Southshore niet echt mijn school is. Toch is het zo. Ik weet elk lokaal in het gebouw te vinden en weet precies hoe alles werkt. Nu waardeer ik het toch wel dat ik op een kleine school zit. Iedereen kent elkaar en het voelt als een grote familie. Als willekeurige mensen me in de gang begroeten met hi Merel, dan komt er een glimlach op mijn gezicht, die er voor de rest van het jaar blijft. Ik ben echt een lid van de Waverly-Southshore family en dat blijf ik voor de rest van mijn leven.

Afgelopen woensdag zijn we met onze Senior klas naar Pierre geweest, de hoofdstad van South Dakota. Dat was super gezellig en ik heb er zo van genoten dat wij als klasgenoten allemaal met elkaar optrekken. We hebben de Capital building bezocht, waar alle State vertegenwoordigers aan het werk zijn. We hebben hun debat bijgewoond en dat was heel interessant om te zien. Alle regels voor de Staat worden hier gemaakt.

Ik ga maar eens stoppen anders word dit blog veel te lang. Vandaag heb ik een dagje vrij van school vanwege Presidentsday. Iets speciaals doen we niet, maar er is vanavond weer een Boys basketball game en natuurlijk ben ik van de partij. Ik word om 5.20pm door een vriendinnetje opgehaald en zal pas rond 22.00 uur terug zijn. Helemaal leuk dus. Onze jongens spelen tegen de school van Annachiara, mijn gastzus uit het gezin in Valley City, waar mijn Amerikaanse avontuur begonnen is. Annachiara komt ook naar de wedstrijd en ik weet zeker dat het heel gezellig word. Morgen spelen de jongens weer en op donderdag zijn de meiden aan de beurt.

Heel veel liefs vanuit South Dakota!

Nog 93 dagen voordat Marion hier is
101 tot we naar New York gaan
107 tot ik weer terug ben in Nederland

En ik ga genieten van elke dag alsof het mijn laatste is!